KİLİT

ben harfleri dökük bir sözcüğüm
anlamım karışık bu yüzden
hangi dile koysan beni şeklini bulamayan ses
manası dil yangını bir darağacının darda kalmış halatı
bazen kendi etini kanırtan bir pençeyim
bir kavruk beyit dizesi bazen / bil ki hep
Mevlâna’da Şems
Hallac’da deriyim ben.

Pirim Sultanım, Hızır olmayı yıkadıkça nasır ellerim
ah, boynum ipine dolanır ve güller bahçesinde
sızlayanım. İpek etimi yolunda alevlere adarım
Sivas’ta alev alev sustu(ruldu)m
şimdi duman duman yanarım.

en sedef yerimden kırıldığım
en ipek yerimden yırtıldığım
celladını memesinde büyüten realite
fosforu gözlerime yığılan kadılar cehenneminde
bin bir nebinin tanrısı direncim
ondan mancınıktan yaratıldım / gürzden payeli etim
hep su(r)lara üflendi sur ve yemin / dil kilitli / sanma
bil ki  adaletin önünde sur eriten yangınlı gerçeğim.

kara do(n)lular, beyaz zifir üstüne dökülen ateş
bin yürek dolaşan mezarlar sıraladı / taş(larıy)ım ben
bağlama’ya bağlanan isyanın kutsal deyişi
illa dostun gülü pirim – illa - / sen de sızı /sende
taşı gül gören anlamı sorayım
maşuk boynunsa ipine – hoş gör çırpınışımı-
ondan mı yarasına tabi bir kabuk
kabuğuna aşık bir yarayım ben.

çarpa çarpa çakıldım  söze / anlamı belli bir figanım bu yüzden
ondan Serez’de darağacında, çıplak bedence gerçek Bedreddin
çağımda Üç fidan’ca, dirence yeminim ben.

                                           
2010 / İzmir